Het adoptiekantoor

Vanmorgen toen de wekker ging, ging ook gelijk de telefoon.
Het was Monique, ze zei dat we vanmorgen niet naar het project voor de gehandicapten konden.
Morgen is het 1 mei viering, dus er was vandaag niemand aanwezig.
Ze hoop dat we er as vrijdag naar toe kunnen.
Dus zo hadden we opeens een vrije morgen
Op het gemakje maar gewassen en aangekleed, en daarna lekker gaan ontbijten.
Omdat we gisteren wel heel veel gelopen hadden, besloten we om dan vanmorgen maar rustig aan te doen, en lekker op de kamer te blijven.
We konden ook niet te ver uit de buurt, want om 13.00 uur zouden we opgehaald worden om naar het adoptiekantoor te gaan.
Ik had alle documenten bij elkaar gezocht en in een mapje gedaan, want die moest ik meenemen.
Het was mooi weer, dus we liepen al op tijd naar het einde van het straatje.
Hier was bewust voor gekozen, want het straatje naar het hotel is zo smal, daar kan amper een grote auto door, en dat wilde we de taxichauffeur niet aandoen.
Tegen enen zagen we Monique al aankomen.
We moesten op een witte auto met een bepaald kenteken letten, want dat zou onze taxi zijn.
Zoals gewoonlijk was het weer druk onderweg.
Maar we kwamen mooi op tijd aan.
We werden eerst naar de 14e verdieping gestuurd, maar toen bleek dat we toch een etage lager moesten zijn.
Daar werden we allerhartelijkst ontvangen door een dame.
Zij pakte het dossier erbij.
Ondertussen kwam er een andere dame ons allemaal een flesje water brengen.
Helaas mocht ik er geen foto’s van nemen, behalve van het voetafdrukje van Yang.
Hier was ik al heel blij mee.
Het was zo fijn dat Monique erbij was, want van het Chinees geklets en de documenten snappen wij helemaal niks. Misschien een idee om toch mijn Chinees weer eens op te halen.
Er kwam niet echt heel veel nieuws uit naar voren, maar wel hoe laat Yang precies gevonden was, en dat hij daar heel kort na zijn geboorte weggelegd is.
En ook de precieze plek, en laat dat toevallig dezelfde plek zijn waar wij zijn geboortegrond gepakt hebben.
Dus dat voelde wel heel fijn.
De Chinese dame zei dat Yang er heel gelukkig uit zag, en dat hij het heel goed bij ons heeft.
Dit bracht toch wel wat emotie bij mij, maar ook bij Monique.
Zelfs de dame in kwestie moest een traantje wegpinken.
Ze vond het zo mooi dat Yang mij een hele dikke knuffel gaf.
En Yang……. die liet het gelaten over zich heen komen.
Hij vroeg wel waarom wij alle drie met tranen zaten, dus hem uitgelegd dat dit van puur geluk is.
De dame van het kantoor zei dat het wel heel fijn was dat alleen wij er waren, want normaal gesproken zitten er meerdere gezinnen, en is het een gekakel van jewelste.
Ze nam ook uitgebreid de tijd voor ons.
Na 1,5 uur hadden we geen vragen meer en gingen we weer weg met de belofte er over een paar jaar weer naar toe te gaan, want dat zou ze wel heel fijn vinden.
Daarna nog wat foto’s van het gebouw gemaakt, en toen was de taxi er weer.
We zijn even naar het hotel geweest om de documenten weg te leggen.
Omdat ik nog wist dat er in Chongmenwen een groot winkelcentrum was, hebben we de metro gepakt en zijn daar naar toe gegaan.
Omdat ik het hotel wilde laten zien aan Yang waar wij 6,5 jaar geleden geweest waren, zijn we uitgestapt bij Dongdan.
Vandaaruit moesten we over een loopbrug de weg over.
We kwamen langs het hotel gelopen, maar het heeft intussen een andere naam.
Uiteindelijk kwamen we bij de Glory mall.
Ik wist nog dat het groot was, maar zo groot, onvoorstelbaar.
Hier zitten verschillende restaurantjes in, een grote supermarkt, speelparadijs, cinema, en heeeeeel veeeel winkels.
We zijn eerst wat kleine boodschapjes gaan doen in de supermarkt, zodat we donderdag wat te smikkelen hebben als we naar de muur gaan.
Daarna hebben we nog wat rondgekeken, en zijn toen op zoek gegaan naar een restaurant.
Nu was dit niet heel moeilijk, maar ja, welke kies je.
We zijn er gewoon een binnengelopen, en daar hebben we weer heerlijk gegeten.
Als je ons vraagt wat het was, kunnen we het niet vertellen.
Wel weten we dat de ene schaal een noedelgerecht was.
Als toetje hebben we toen nog een ijsje genomen, en ook dat was verrukkelijk.
Nadat we alles verorberd hadden, zijn we naar het metro station gelopen, en toen weer terug naar het hotel.
Bij aankomst was de binnentuin erg mooi verlicht.
Omdat het al wat later was, wilde Yang gelijk naar bed.
En hij lag dan ook binnen 5 minuten te slapen, dus vandaag helaas geen verhaal van hem.