De ontdekkinsdag

Vandaag was een van de belangrijkste dagen van mijn leven. Want eerst moesten we heel vroeg uit ons bed. Want om half 8 werden we opgehaald door onze gids, dus hebben we wat snel gegeten.
Maar er was geen koffie voor mama.
Daarna gingen we naar de kamer om onze koffers te pakken en gingen we naar de lobby om uit te checken.
Toen kwam het busje en daar kwam onze gids. En moesten ongeveer 10 minuten gaan rijden. En toen waren we in het ziekenhuis.
Daar moesten we even wachten en toen mochten we met de meneer praten en we hebben een medisch dossier gehad en dat is heel belangrijk.
Er werden foto’s gemaakt en we gingen naar het kindertehuis. Dat was heel belangrijk voor mij want daar lag ik als kindje en we zagen hele lieve kindjes.
Ik mocht van de gids lolly’s uitdelen en die kwamen allemaal naar mij toe gerent. En als ik een snoepje had gegeven toen zeiden ze xie xie.
Daarna mochten we nog wat spelen en we waren nog met de directeur en gingen we naar het pleeghuis.
Daar kwamen we in de kamer en de woonkamer. Toen mocht ik wat spelen in de speeltuin.
Toen gingen we naar een kamer en toen wist ik het, dit is mijn docent.
En toen we naar beneden gingen zag ik Twan me allerbeste vriendje op de foto en toen moesten we afscheid nemen dus de directeur die liep mee en toen gingen we weg.
Daarna gingen we naar mijn vindplek en dat was heel bijzonder.
Mama had een zakje bij.
En toen hadden we geboorte grond gepakt en gingen we weer naar het hotel Shanxi grand hotel. (geschreven door yang)

Vandaag was een vreemde dag.
Dit is Yang z’n ontdekkingsdag, zoals hij het zelf noemt.
In alle vroegte moesten we ons bed uit. We hadden maar weinig tijd om te ontbijten, nu was dat in dit geval niet zo moeilijk, want het was geen hoogstaand ontbijt. Er was zelfs geen koffie.
Dan maar zien hoe we deze dag door gaan komen.
De chauffeur en Grace waren ook mooi op tijd, en zo togen we op weg naar het ziekenhuis.
Maar het was spits, dus alles stond vast, en stukje bij beetje kwamen we dichterbij.
Het laatste stukje hebben we maar te voet gedaan.
We kwamen bij een heel oud gebouw. Op dat moment was het nog vrij rustig.
Nadat we gevraagd hadden waar we precies moesten zijn, kwamen we op de tweede etage.
Ook al stond de afspraak om 8.00 uur gepland, hier in China nemen ze het volgens mij niet zo nauw met de tijd.
De arts was in bespreking kregen we te horen, dus we moesten nog maar even wachten.
Iets na half 9 (intussen stonden er al heel wat mensen/patiënten) bij de deur te wachten, maar die moesten allemaal opzij, want er kwam een heel peloton artsen/verpleegkundigen naar buiten.
Onvoorstelbaar dat die met zoveel mensen in dat kantoor konden. Volgens mij hebben ze bij elkaar op schoot gezeten.
Maar toen het kantoor zover leeg was, kwam er een arts naar ons toe en wat ik later begreep van Grace vroeg ze of we permissie hadden.
Binnen 5 minuten stond er weer een heel bataljon aan artsen en verpleegkundigen binnen.
Zelfs de directeur kwam met zijn grote camera.
Het leek wel of we hele beroemde mensen waren.
Iedereen moest met ons op de foto, van de arts die Yang geopereerd heeft tot aan de verpleegkundige aan het bed.
Daarna mochten we mee naar een ander vertrek, daar staan alle dossiers, en kregen wij de kopie van het officiële medisch dossier van Yang.
Ondertussen werden er allerlei vragen gesteld aan mij over mijn leeftijd, beroep, met hoeveel gezinnen we destijds waren toen we Yang kwamen halen enz.
Toen we het medisch dossier officieel overhandigd hadden gekregen, gingen we met z’n allen naar buiten waar nog een flink aantal foto’s gemaakt werden. Degene die achter ons door liepen moesten aan de kant van de directeur.
De arts en de directeur hebben ons helemaal naar de auto begeleidt.
Het was een ware happening. Je weet werkelijk niet wat je overkomt.’
Daarna zijn we doorgereden naar het tehuis.
Ook daar werden we hartelijk welkom geheten door de directeur.
We mochten hem volgen naar de eerste afdeling.
Mijn hart smolt toen ik al die kleine kindjes daar zag. Wat een moppies.
Yang mocht in het klasje erbij gaan zitten, en ze begonnen voor hem een liedje te zingen.
Yang wist zich even geen raad, en voelde zich wat ongemakkelijk.
Daarna gingen we door naar een ander dagverblijf.
Daar waren nog meer kindjes, maar de kindjes uit het eerste dagverblijf kwamen ook weer mee.
De gids had een zak met lolly’s en die mocht Yang uitdelen.
Hij heeft nog even gezellig met de kindjes gespeeld.
Ondertussen waren er wat verzorgsters binnen gekomen, en ook de docent van Yang was er.
Hij gaf haar een fotoboekje van zichzelf, en dit hebben ze samen bekeken.
Yang stond gezellig op z’n Hollands uit te leggen wat er op de foto’s stond, en je zag de docent er een beetje hulpeloos bij staan.
Dus ik ben maar snel in het Engels aan de slag gegaan, en dat snapte ze.
De afdeling waar Yang geslapen heeft, is er niet meer, dit is omgebouwd tot dagverblijf, dus dat was wel jammer.
Daarna gingen we naar een ander gebouw, dit is het fosterhome. Hier verblijven 2 pleegouders met 4 kinderen die afgestaan worden voor adoptie.
Het zag er allemaal erg netjes uit.
Intussen waren de kleine kindjes buiten gaan spelen, dus heeft Yang ook nog even buiten gespeeld.
We hadden nog wat kadootjes voor de kinderen, die zou de directeur uit delen als ze uit school kwamen.
Ook kwam er nog een van de vaste verzorgsters van Yang.
Zij had nog een foto van Yang op haar telefoon staan.
Dus daar nog gauw een foto van gemaakt.
En toen was het echt tijd om afscheid te nemen.
Ook nu liep de directeur weer helemaal mee naar de auto.
Omdat het nog te vroeg was om te lunchen, zijn we naar de vindplek van Yang gereden.
Yang heeft duidelijk aangegeven dat hij dit stukje voor papa, mama, Sam en hem zelf wil bewaren.
Dit respecteren wij natuurlijk. Als Yang er zelf aan toe is om dit te delen met anderen, zal hij dat doen.
Daarna zijn we met Grace en de chauffeur lekker Chinees gaan eten. We werden in een aparte ruimte gezet, en er was een tafel met een draaischijf.
Wij gingen op het advies van Grace af, en hebben dan ook heerlijk gegeten.
Toen was het tijd om Yangquan te gaan verlaten.
We moesten nog 2 uurtjes rijden om in het hotel te komen.
En wat een herkenning is dit, want het is het hotel waar wij 6,5 jaar geleden ook zaten toen we Yang kregen.
Herinneringen borrelen gelijk weer op.
Omdat dit zo’n enerverende dag was, besloten we om lekker op de kamer te blijven.
Intussen heeft Yang nog even met zijn vriendje Twan geskypet, want die hadden wij gezien op een foto in het tehuis.
En daarna nog even met papa en Sam.
Yang heeft zoveel indrukken opgedaan, dat we het maar even rustig aan doen.
Hij ligt intussen in dromenland.